Burning Man
Omdat vele maatschappelijke trends hun oorsprong vinden in de kunst en cultuurwereld, leek het mij wel interessant om een tekst over cultuur(kunst)festival “Burning Man” te schrijven.
Zeker als je weet dat ik het geluk had om ter plaatse aanwezig te zijn, en als het ware het festival heb kunnen “snuiven”.
Wat is Burning Man eigenlijk?
Burning Man is 21 jaren geleden ontstaan, omdat ene Larry Harvey geen blijf wist met zijn immens liefdesverdriet, en er niets beter op vond om als éénzaat een pop te verbranden op “BeakerBeach, San Francisco”. Hij hoopte hiermee zijn geliefde te kunnen vergeten…
Wat hij toen nog niet wist, is dat deze rituele daad aan de basis zou liggen van wat nu is uitgegroeid tot een immens positief “emo”- cultuur – kunstfestival. Dit jaar was het thema ; The Future , Hope and Fear, bovendien uitgewerkt op een unieke locatie in de VS; de Mojave woestijn in Nevada .(Foto 1).
Je kan je ogen dan ook niet geloven , vooral als je ‘s avonds arriveert. Een enorme adrenalinestoot gaat meteen door je lichaam bij het aanschouwen van 40.000 knettergekke, kunstzinnige mensen. Duizenden lichtjes van allerlei installaties; rijdende, versierde wagens, de één al kunstzinniger dan de ander; dansende ontblote mensen; alles kan, alles mag.(foto 2)
Burner
Een éérste vraag die dan ook bij mij op kwam was, of dit wel een kunstfestival is met een voor kenners zogenaamde grote K.
Misschien niet , maar de positieve impact van het geheel is in ieder geval enorm. De Burning Man laat je dan ook niet toe om enkel als toeschouwer aanwezig te zijn, maar verplicht je om te participeren, en dit is misschien waar het wél om draait tijdens de festivalweek . Het zijn van een “Burner”.
Uchronia
Bij het ochtendgloren valt meteen de enorme oppervlakte van dit gebeuren op, het geheel is opgevat vanuit een immens grote cirkel, waarop aansluitend het tentenkamp een halve cirkel vormt .”Black Rock City” krijgt hierdoor een tijdelijk bestaan.
Binnen de grote cirkel staan kunstinstallaties van allerlei pluimage opgebouwd (foto3).
Al fietsend trotseer je dan ook vrij makkelijk de extreme hitte van 45° en meer, bij het aanschouwen van dit spektakel.
Uniek tijdens deze editie , was het project –Uchronia- , een soort van ruimtetuig teruggekeerd uit de toekomst, met de boodschap om alle creatievelingen op deze aardbol samen te brengen.
Initiatiefnemer van dit project was industrieel en artdirector, Jan Kriekels van designradiatorenfabriek Jaga n.v.(foto4).
Door de persoonlijke relatie met Jan Kriekels en als InterieurArchitect met de renovatie van zijn privé-woning belast te zijn, klinkt het misschien enigszins subjectief, maar dit project was echt wel prachtig .Het stak er dan ook met kop en schouders bovenuit en heeft niet voor niets de eerste prijs voor “best art-installation” gewonnen , uitgereikt door de toch wel chauvinistische Amerikanen!
Arne Quinze
Als Mentor van het project nam Jan hiervoor designer-kunstenaar , Arne Quinze onder de arm. Deze tekende een organische houten sculptuur, bestaande uit 150 kilometer balkjes van circa 2 meter lang , aan elkaar genageld als veelvuldige driehoeksconstructie (foto5).
Hiervoor waren ongeveer 90 vrijwilligers opgetrommeld van vooral de firma’s Jaga nv. , Quinze & Milan en U.C. Belgium.
Zowel designers, bedienden als arbeiders bekommerden zich om de verschillende taken zoals de logistiek, de voortreffelijke keuken, als het verzorgen van de website.
Belangrijk was de harde kern van bouwers - hoofdzakelijk bestaande uit Jaga-arbeiders. Niet in het minst omwille van het trotseren van de extreme hitte en de zandstormen, maar vooral door de directe interactie met het kunstwerk. Het waren namelijk zij , die door het immens snelle timmeren de vorm richting gaven. Ontwerper Arne Quinze heeft dan ook op een bepaalde avond een dikke streep door zijn ontwerp getrokken en samen met de bouwers een nieuwe richting aan de vorm gegeven.
Het resultaat na 3 weken noeste arbeid was niettemin verbluffend. Uchronia ; 65 meter lang, 35 meter breed en 25 meter hoog was born .(foto 6+7).
Drijfveer
En wat is nu de drijfveer van Jan Kriekels om ergens in een woestijn een immens kunstwerk te bouwen? Hier heeft hij een heel duidelijke visie over. Namelijk het promoten van de “creatieve economie”. Omdat de Burning Man vele creatievellingen verenigd, is dit dan ook een logische plaats.
Jan zou Jan niet zijn , mocht hij ook niet aan het nachtelijk vermaak gedacht hebben.
Het steriel groen verlichte kunstwerk, werd als het ware omgevormd tot een sacrale danstempel. Dit werd sterk bekrachtigd door het gastoptreden van een Tuvaanse keelzanger, nadien afgelost door onder andere onze eigen Buscemi, dit tot in de vroege uren…(foto8+9).
Ook hiermee staken de “Uchronians” de Amerikanen de loef af , en bewees Jan Kriekels dat inhoud en vermaak heel goed samen kunnen gaan , zoals ook zijn stokpaardje, creativiteit en economie zouden moeten kunnen samen gaan. En was dit niet het hele opzet van het gebeuren?
Verbranden van Burning Man
Een ander nachtelijk hoogtepunt is het verbranden van de Burning Man zelf. De 10 meter hoge pop , staande op een houten sokkel , wordt verbrand. Het is een immens feest van dansende mensen, waarbij sommige het gevaar niet schuwen om in de vlammen te lopen.(foto 10).
Dit zou eigenlijk het hoogtepunt van het festival moeten zijn , was er de volgende avond niet de verbranding van Uchronia. De voorbereidingen begonnen al vroeg in de ochtend; het bijplaatsen van houten balkjes, brandvrije platen aanbrengen ter bescherming van de woestijngrond, het lont, en vooral ook het aanbrengen van een perimeter in een straal van 125 meter.
Hierachter was iedereen , maar dan ook iedereen van de festivalgangers aanwezig.
De Uchronians - waaronder ikzelf - stonden binnen de perimeter gesteund door 100 rangers en enkele brandweerlui. De angst was namelijk groot dat er enkelen in de vuurzee zouden lopen.
Na het optreden van de Flowerpeople, een gevecht tussen” Hope and Fear”, begon het echte spektakel (foto 11).
De spanning en vooral emotie was te snijden onder de Uchronians , zeker voor deze die er van in het begin bij waren . De tranen waren dan ook niet te bedwingen. De interactieve toeschouwers waren muisstil. Na enkele minuten was er plots een eerste klein vuur op het dak van het kunstwerk , dit breidde zich langzaam uit. Dan werd het vuurwerk door Arne Quinz in nabijheid van Jan Kriekels aan onderzijde aangestoken. Binnen de kortste tijd was er een immens vuur met steekvlammen van wel 50 meter hoog (foto12).
De “thank yous” van het publiek waren nu nog overweldigender dan we al gewoon waren tijdens de afgelopen dagen. De Uchronians vielen mekaar in de armen (foto 13).
Na enkele minuten het vuur te hebben aanschouwd, was het publiek dan ook niet meer te stoppen. Met balkjes in de hand, bekomen door het afbreken van de perimeter, gingen ze als een soort van indianen naar het vuur toe. Na het werpen van de balkjes in het vuur , kon dan de rituele paringdans beginnen (foto 14).
Door het verbranden van het kunstwerk was voor Jan kriekels het volledig concept voltooid. Of om het in zijn eigen woorden te zeggen: “Wie wil veranderen , moet dingen durven verbranden”.
Een heel mooi einde , en om het in de taal van de Amerikanen zelf te zeggen : “This Project is fucking awesome “.
Afscheid nemend vanuit een hoogtewerker, met zicht op de “dessert”(foto 15) ,
Stefan Put
Zeker als je weet dat ik het geluk had om ter plaatse aanwezig te zijn, en als het ware het festival heb kunnen “snuiven”.
Wat is Burning Man eigenlijk?
Burning Man is 21 jaren geleden ontstaan, omdat ene Larry Harvey geen blijf wist met zijn immens liefdesverdriet, en er niets beter op vond om als éénzaat een pop te verbranden op “BeakerBeach, San Francisco”. Hij hoopte hiermee zijn geliefde te kunnen vergeten…
Wat hij toen nog niet wist, is dat deze rituele daad aan de basis zou liggen van wat nu is uitgegroeid tot een immens positief “emo”- cultuur – kunstfestival. Dit jaar was het thema ; The Future , Hope and Fear, bovendien uitgewerkt op een unieke locatie in de VS; de Mojave woestijn in Nevada .(Foto 1).
Je kan je ogen dan ook niet geloven , vooral als je ‘s avonds arriveert. Een enorme adrenalinestoot gaat meteen door je lichaam bij het aanschouwen van 40.000 knettergekke, kunstzinnige mensen. Duizenden lichtjes van allerlei installaties; rijdende, versierde wagens, de één al kunstzinniger dan de ander; dansende ontblote mensen; alles kan, alles mag.(foto 2)
Burner
Een éérste vraag die dan ook bij mij op kwam was, of dit wel een kunstfestival is met een voor kenners zogenaamde grote K.
Misschien niet , maar de positieve impact van het geheel is in ieder geval enorm. De Burning Man laat je dan ook niet toe om enkel als toeschouwer aanwezig te zijn, maar verplicht je om te participeren, en dit is misschien waar het wél om draait tijdens de festivalweek . Het zijn van een “Burner”.
Uchronia
Bij het ochtendgloren valt meteen de enorme oppervlakte van dit gebeuren op, het geheel is opgevat vanuit een immens grote cirkel, waarop aansluitend het tentenkamp een halve cirkel vormt .”Black Rock City” krijgt hierdoor een tijdelijk bestaan.
Binnen de grote cirkel staan kunstinstallaties van allerlei pluimage opgebouwd (foto3).
Al fietsend trotseer je dan ook vrij makkelijk de extreme hitte van 45° en meer, bij het aanschouwen van dit spektakel.
Uniek tijdens deze editie , was het project –Uchronia- , een soort van ruimtetuig teruggekeerd uit de toekomst, met de boodschap om alle creatievelingen op deze aardbol samen te brengen.
Initiatiefnemer van dit project was industrieel en artdirector, Jan Kriekels van designradiatorenfabriek Jaga n.v.(foto4).
Door de persoonlijke relatie met Jan Kriekels en als InterieurArchitect met de renovatie van zijn privé-woning belast te zijn, klinkt het misschien enigszins subjectief, maar dit project was echt wel prachtig .Het stak er dan ook met kop en schouders bovenuit en heeft niet voor niets de eerste prijs voor “best art-installation” gewonnen , uitgereikt door de toch wel chauvinistische Amerikanen!
Arne Quinze
Als Mentor van het project nam Jan hiervoor designer-kunstenaar , Arne Quinze onder de arm. Deze tekende een organische houten sculptuur, bestaande uit 150 kilometer balkjes van circa 2 meter lang , aan elkaar genageld als veelvuldige driehoeksconstructie (foto5).
Hiervoor waren ongeveer 90 vrijwilligers opgetrommeld van vooral de firma’s Jaga nv. , Quinze & Milan en U.C. Belgium.
Zowel designers, bedienden als arbeiders bekommerden zich om de verschillende taken zoals de logistiek, de voortreffelijke keuken, als het verzorgen van de website.
Belangrijk was de harde kern van bouwers - hoofdzakelijk bestaande uit Jaga-arbeiders. Niet in het minst omwille van het trotseren van de extreme hitte en de zandstormen, maar vooral door de directe interactie met het kunstwerk. Het waren namelijk zij , die door het immens snelle timmeren de vorm richting gaven. Ontwerper Arne Quinze heeft dan ook op een bepaalde avond een dikke streep door zijn ontwerp getrokken en samen met de bouwers een nieuwe richting aan de vorm gegeven.
Het resultaat na 3 weken noeste arbeid was niettemin verbluffend. Uchronia ; 65 meter lang, 35 meter breed en 25 meter hoog was born .(foto 6+7).
Drijfveer
En wat is nu de drijfveer van Jan Kriekels om ergens in een woestijn een immens kunstwerk te bouwen? Hier heeft hij een heel duidelijke visie over. Namelijk het promoten van de “creatieve economie”. Omdat de Burning Man vele creatievellingen verenigd, is dit dan ook een logische plaats.
Jan zou Jan niet zijn , mocht hij ook niet aan het nachtelijk vermaak gedacht hebben.
Het steriel groen verlichte kunstwerk, werd als het ware omgevormd tot een sacrale danstempel. Dit werd sterk bekrachtigd door het gastoptreden van een Tuvaanse keelzanger, nadien afgelost door onder andere onze eigen Buscemi, dit tot in de vroege uren…(foto8+9).
Ook hiermee staken de “Uchronians” de Amerikanen de loef af , en bewees Jan Kriekels dat inhoud en vermaak heel goed samen kunnen gaan , zoals ook zijn stokpaardje, creativiteit en economie zouden moeten kunnen samen gaan. En was dit niet het hele opzet van het gebeuren?
Verbranden van Burning Man
Een ander nachtelijk hoogtepunt is het verbranden van de Burning Man zelf. De 10 meter hoge pop , staande op een houten sokkel , wordt verbrand. Het is een immens feest van dansende mensen, waarbij sommige het gevaar niet schuwen om in de vlammen te lopen.(foto 10).
Dit zou eigenlijk het hoogtepunt van het festival moeten zijn , was er de volgende avond niet de verbranding van Uchronia. De voorbereidingen begonnen al vroeg in de ochtend; het bijplaatsen van houten balkjes, brandvrije platen aanbrengen ter bescherming van de woestijngrond, het lont, en vooral ook het aanbrengen van een perimeter in een straal van 125 meter.
Hierachter was iedereen , maar dan ook iedereen van de festivalgangers aanwezig.
De Uchronians - waaronder ikzelf - stonden binnen de perimeter gesteund door 100 rangers en enkele brandweerlui. De angst was namelijk groot dat er enkelen in de vuurzee zouden lopen.
Na het optreden van de Flowerpeople, een gevecht tussen” Hope and Fear”, begon het echte spektakel (foto 11).
De spanning en vooral emotie was te snijden onder de Uchronians , zeker voor deze die er van in het begin bij waren . De tranen waren dan ook niet te bedwingen. De interactieve toeschouwers waren muisstil. Na enkele minuten was er plots een eerste klein vuur op het dak van het kunstwerk , dit breidde zich langzaam uit. Dan werd het vuurwerk door Arne Quinz in nabijheid van Jan Kriekels aan onderzijde aangestoken. Binnen de kortste tijd was er een immens vuur met steekvlammen van wel 50 meter hoog (foto12).
De “thank yous” van het publiek waren nu nog overweldigender dan we al gewoon waren tijdens de afgelopen dagen. De Uchronians vielen mekaar in de armen (foto 13).
Na enkele minuten het vuur te hebben aanschouwd, was het publiek dan ook niet meer te stoppen. Met balkjes in de hand, bekomen door het afbreken van de perimeter, gingen ze als een soort van indianen naar het vuur toe. Na het werpen van de balkjes in het vuur , kon dan de rituele paringdans beginnen (foto 14).
Door het verbranden van het kunstwerk was voor Jan kriekels het volledig concept voltooid. Of om het in zijn eigen woorden te zeggen: “Wie wil veranderen , moet dingen durven verbranden”.
Een heel mooi einde , en om het in de taal van de Amerikanen zelf te zeggen : “This Project is fucking awesome “.
Afscheid nemend vanuit een hoogtewerker, met zicht op de “dessert”(foto 15) ,
Stefan Put