Binnenkijken bij een nieuwbouw: gate with a view

Broer en zus

Toen Annelies De Jaeghere en haar echtgenoot Stijn hun bouwdromen wilden realiseren, stond van meet af aan één ding vast: over hun architect zouden ze het hoofd niet breken. Die rol zou Steven De Jaeghere, broer van Annelies, met verve opnemen. Een meevaller voor beide partijen zo bleek zowel tijdens als na het bouwproces.

“We hadden een blindelings vertrouwen in Steven. We zaten woordenloos op dezelfde golflengte en we volgden hem in al zijn suggesties. En precies daarom hadden we ook geen nood aan talloze offertes. We geloofden hem op zijn woord, zo gaat dat immers met familie”, vertelt Annelies.

Ook Steven heeft alleen maar lof over hun samenwerking. “Het wordt allemaal een stuk persoonlijker, dus leg je de lat misschien nog net iets hoger dan je standaard al doet. Dit was het mooiste cadeau dat ik mijn zus ooit kon schenken, dus gooi je daar je hele hart en ziel in. En omgekeerd waren zij ook de gedroomde bouwheren. Bouwheren die je vertrouwen en je voldoende vrijheid laten. Sowieso is zo’n vertrouwensrelatie bij elk bouwproject cruciaal. En als architect ben je het aan je bouwheren verplicht om je voortdurend in hun schoenen te plaatsen en van elk voorstel de kosten-batenanalyse te maken. Een oefening die ik zelf heel vaak maak.”

Lichtinval bij de vleet dankzij de patio

De eerste uitdaging kwam al meteen met het perceel. “Een vrij banaal perceel in een wat oudere verkaveling”, zo weet Steven. Maar dat bood ook wel mogelijkheden. “Ik wilde een woning creëren die dankzij haar soberheid kracht uitstraalt zonder te vloeken met die bestaande omgeving.”

“We wilden bouwen voor onszelf, niet voor onze buren”, vult Annelies aan. Omdat de zongerichte tuin zich achteraan bevindt, leek het de architect dan ook logisch om de leeffunctie achteraan het huis te installeren en vooraan vooral de praktische ruimtes te herbergen. “Zo kunnen de bewoners optimaal genieten van de rust en de tuin.”

Iets wat zich vertaalde in twee volumes (vooraan gesloten, achteraan open), zowel gescheiden als verenigd door een strakke patio. Een idee waar de bewoners aanvankelijk wat moesten aan wennen. “Toegegeven, dat gesloten volume vooraan schrok ons wat af. Het past niet meteen bij het klassieke beeld dat je hebt van een huis. Maar we zijn Steven gevolgd en daar zijn we nu heel blij om. Dit is een bijzonder handige manier van wonen. De hele woning baadt in het licht en toch hebben we geen inkijk.”

Woning als woonmachine

De patio neemt letterlijk een hap uit het volume, waardoor er ook van aan de westelijke zijde volop licht binnenstroomt en de avondzon tot in het bureau kan schijnen. Bovendien slaagde de architect er dankzij die patio ook in om netjes aansluiting te maken met de twee verspringende bouwlijnen van de beide buren en die harmonie in ere te houden.

Het gesloten volume aan de straatzijde herbergt zowel een carport, een technische ruimte, een wasruimte als een tuinberging. Letterlijk alle praktische zaken zitten hier netjes en bijzonder stijlvol verstopt. “Een woning moet een woonmachine zijn,” verklaart Steven, “een verhaal waarvan de logica volledig klopt, een plek waar je moeiteloos in leeft.”

De dubbele carport gaat verborgen achter een open wand die voorzien werd van een metalen poort opgebouwd uit aluminium lamellen. Een bijzonder uitgepuurde ingreep op maat die het licht filtert en het geheel duidelijk karakter geeft. “Die poort is de kers op de taart die de patio compleet maakt”, bevestigt ook Annelies. 

Over de Heilige Drievuldigheid

Ook binnenin zijn hier geen valse noten te bespeuren. Het paar had een duidelijke voorkeur voor een helder wit-zwart kleurenthema, maar de architect bracht hier en daar wat welgekomen warme subtiliteit toe. Zo duikt er geregeld gezandstraalde eik op, van het bureaumeubel over de kastenwanden tot de deuren, en in de leefruimte zet een leistenen muur opvallend de toon. Kwestie van het geheel wat menselijker te maken.

“Mijn zus droomde van een loftachtige metselwerkmuur, maar dat staat wat haaks op een nieuwbouw. Even hebben ze een ruwe betonmuur overwogen, maar ook dat klopt niet helemaal in dit plaatje.” Uiteindelijk stelde de architect voor om een natuurstenen muur op te trekken, een eigentijdse vertaling die deze woning wel perfect aanvult. “Niet zomaar een esthetische ingreep, maar tegelijkertijd ook constructief en praktisch. Precies de Drievuldigheid waar ik in mijn werk altijd naar op zoek ben.” Een aandachtstrekker dus met meerdere functies. Iets wat ook opgaat voor de kastenwand in de inkomhal die zowel de deuren naar het toilet, twee vestiairekasten en een polyvalente ruimte verbergt. 

Absolute meerwaarde

Dat de architect ook de rest van de inrichting voor zijn rekening nam, valt duidelijk te merken. Aan elk detail werd gedacht en alles werd perfect op elkaar afgestemd. “We hadden budget voorzien om ook het interieur helemaal door Steven te laten ontwerpen en dat is een immens pluspunt. Alles werd op maat gecreëerd en sluit perfect aan bij wat wij in gedachten hadden. Wie er budgettair ruimte voor heeft, moet zeker overwegen om zijn architect ook binnen zijn ding te laten. Het is een absolute meerwaarde!”

Ondertussen betrekt het gezin, verrijkt met twee kinderen, de woning al een jaar of drie, maar klachten hebben ze nog altijd niet. En ook Steven kijkt tevreden terug. “Je begint met een ambachtelijk schetsje en dat is het droombeeld. Als je daarna op het einde van de werf de realiteit met dat oorspronkelijke schetsje aftoetst en weinig verschil ziet, dan ben je een gelukkig man.”