Voorjaarsbloeiers in boerderijtuin
Een prachtig gerestaureerde boerderij met een indrukwekkende tuin en dito slotgracht eromheen: Nina en haar man Peter hadden zich geen mooiere woonplaats kunnen dromen. Al meer dan twintig jaar leven ze hier met de seizoenen mee.
Aanleg
Hun domein is vooral heel groot. Voor het huis hebben Nina en Peter zelfs een rond punt aangelegd, zodat bezoekers makkelijk op en af kunnen rijden. “Ik moet eerlijk bekennen dat ik me op voorhand niet gerealiseerd had dat we zo’n grote tuin hadden”, lacht ze. “Ik was afkomstig uit de stad. Eigenlijk had ik er zelfs niet bij stilgestaan dat we überhaupt een tuin zouden hebben, ik was vooral verliefd geworden op de oude boerderij.”
Toen ze het domein kochten, was het vooral zaak om de gebouwen op te knappen en weer leefbaar te maken. Een tuin aanleggen, dat was toen nog lang niet aan de orde. “Tot mijn broer op een dag met een cadeautje voor de deur stond: een plant voor de tuin. Toen besefte ik plots dat het met het gebouw alleen niet afgelopen was, we zouden ook nog onze handen vol hebben aan dat grote domein eromheen.”
Leerproces
Op het straatje voor het huis is het moeilijk keren met de wagen. Omdat de woning bovendien een L-vorm heeft, was een rond punt voor het huis de ideale oplossing. “Het was zo’n beetje een logisch gevolg van de situatie”, legt Nina uit. Op die manier is eigenlijk het hele tuinontwerp ontstaan. De meeste elementen kwamen er uit noodzaak, of omdat het domein zelf erom vroeg. Voor een stadsmus als Nina was het echter geen eenvoudige opdracht om er wat moois van te maken. “Het was vooral een enorm leerproces. Ik kende er echt niets van, had geen idee hoe ik er aan moest beginnen. Buiten drie oude bomen stond hier ook helemaal niets, en op die kale lap grond moest ik dus een tuin creëren ...”
Ontdekken wat niet werkt
Tenslotte deed Nina wat vele mensen zouden doen: ze ging naar de winkel en haalde een stapel tuinboeken in huis. “Daar leerde ik heel veel uit, en ik ontdekte wat ik wel en niet mooi vond. Maar dan nog ging het niet van een leien dakje. In het begin ontdekte ik vooral wat níet werkte. Zo had ik eerst gewoon een heleboel bloemen geplant, die kriskras door elkaar groeiden. Ik koos bloemen uit die ik mooi vond, maar het geheel leek eigenlijk nergens naar. Daarna vond ik een boek over tuinen vol potplanten, en dat leek me wel wat. Ik ben meteen naar een tuincentrum getrokken met de vraag hoe ik eraan moest beginnen.”
Dat enthousiasme duurde echter ook niet lang. De potplanten bleken alweer geen voltreffer, ze volstonden lang niet om het grote terrein op te vullen.
Met vallen en opstaan
Na deze pogingen maakte Nina een afspraak met een tuinarchitect. Een logische volgende stap, maar ook dat draaide niet uit zoals verwacht. “Hij is één keer langs geweest”, vertelt ze. “Toen vroeg hij om de precieze afmetingen door te sturen, maar dat heb ik uiteindelijk nooit gedaan. Ik wilde graag dat huis en tuin een geheel zouden vormen, dat alles onze persoonlijkheid zou weerspiegelen. Dat kan volgens mij niet als je een professional al het werk laat doen, hoe goed hij z’n vak ook beheerst.” Terug naar af dan maar, of met andere woorden: naar de tuinboeken. Nina verdiepte zich er helemaal in en zo leerde ze uiteindelijk de basisprincipes om een tuin aan te leggen en te onderhouden. In de plaats van een samenraapsel van allerlei planten en bloemen te creëren, ging ze nadenken over een totaalplaatje. En uiteindelijk lukte het: vanuit haar eigen smaak en voorkeuren maakte Nina een tuinontwerp dat wonderwel aansluit bij haar woning en bij de omgeving. “Ik heb het geleerd met vallen en opstaan”, lacht ze. “Maar ik ben in de wolken met het resultaat. En nu, na meer dan twintig jaar, mag ik wel zeggen dat ik er iets van ken. De natuur kun je uiteraard nooit helemaal doorgronden, maar ik heb wel een grote plantenkennis verworven. En ik ben er echt van gaan houden, dat zie je ook in mijn werk. Ik ben schilder en vroeger maakte ik vooral abstract werk. Sinds we hier wonen, schilder ik uitsluitend nog natuurlijke taferelen.”
Levendig kleurenpalet
Ondanks de grote afmetingen van het domein geeft de tuin vandaag vooral een knus en geborgen gevoel. Precies zoals Nina het wilde. “Ik hou niet van te grote, open ruimtes, ik wilde een tuin die intimiteit en geborgenheid biedt. Daarom heb ik achter het huis verschillende tuinkamers gecreëerd, die als vanzelf in elkaar overvloeien.” De groenkamers vulde ze op met honderden bloemen, die elk op hun beurt bloeien. Elk seizoen staat er wel iets in bloei en krijgt de tuin een ander kleurenpalet. In deze tijd van het jaar laten helleborussen, narcissen, blauwe druifjes en andere voorjaarsbloeiers de tuin stralen als nooit tevoren. Nina legde achter het huis ook een terrasje aan, dat heel snel een favoriet plekje werd. Je zit er heerlijk rustig, vlak bij het water dat de tuin omsluit en met uitzicht op de omliggende natuur. Ook het veldje achter het water behoort echter tot het domein. Nina toverde het om tot een bloemenweide die de hele lente en zomer lang barst van de levendige kleuren. “Achtereenvolgens is de weide geel, blauw, wit en rood gekleurd, en het is heerlijk om maandenlang die overgangen te kunnen volgen. Honderden bloemen in volle bloei tussen het hoge gras, dat levert telkens weer een prachtplaatje op.”
Moeder en haar kroost
Het terras achter het huis blijkt niet het enige plekje waar Nina en Peter zich graag terugtrekken. Ze wandelen ook graag rond en daar leent de tuin met z’n vele hoekjes zich natuurlijk perfect toe. Later op de dag, tegen valavond, vinden ze vooral het houten prieeltje aan het water een heerlijk plekje. “We hebben het zelf gebouwd, en het staat helemaal tussen de waterplanten. Daardoor krijg je het gevoel dat je op het water zit. Tegen de tijd dat het begint te schemeren, krijgen we er bovendien vaak bezoek van een familie eendjes. Eerst komt de moeder even kijken, en als we ons dan heel stil houden, volgt haar kroost. Heerlijk om te zien!”
Bron: Special Tuinen, EPN - tekst: Fanny Storms - fotografie: Stefan Jacobs
