Denkpuzzel als opbergmeubel

Ze verdient haar kost als architecte, maar de echte passie van Inge Vereecke uit Heusden-Zolder ligt in het product- en meubeldesign. “Ik beschouw dat als een vorm van fantaseren, en dat doe ik al mijn hele leven lang”, legt ze uit. Haar meest inventieve ontwerp totnogtoe is de Rubix, een opbergmeubel dat de gebruiker doet nadenken en waarmee je eindeloos kan variëren.

Wat ontwerp je?

Meubelen en andere voorwerpen, vaak met een ludiek trekje en aandacht voor multifunctionaliteit.

Met welke materialen werk je?

Ik heb het meeste ‘voeling’ met hout, maar experimenteer ook wel eens met andere materialen. Ik vertrek bij het ontwerpen meestal niet van een bepaald materiaal, maar van een concreet idee. De materiaalkeuze volgt daar gewoonlijk vanzelf uit.

Welk van je ontwerpen is het meest bijzondere volgens jou, en waarom?

De Rubix is een ludiek opbergmeubel, geïnspireerd op een denkpuzzeltje. Ik wilde het opbergen eens wat speelser benaderen dan het traditionele ‘deurtje open’. De naam Rubix is een knipoog naar Rubik’s Cube, maar het was vooral het gekende schuifpuzzeltje van Sam Loyd dat me inspireerde. Het verplaatsen van een leemte in een configuratie vond ik een boeiend uitgangspunt voor een opbergmeubel dat je uitdaagt om heel even na te denken hoe je de inhoud van een bepaalde lade kunt bereiken.
Het resultaat is een erg ruimtelijk object met 12 laden verdeeld over 4 rijen en 3 kolommen, die elk een kwartslag kunnen draaien rond een verticale stang. Doordat in elke rij één plaatsje vrijgelaten is, krijg je maar liefst 256 mogelijke configuraties om eindeloos mee te variëren.

Hoeveel kost dit ontwerp?

Afhankelijk van de gekozen uitvoering tussen de 6 050 en 6 800 euro.

Waar kunnen mensen je ontwerpen kopen?

Je kunt ze rechtstreeks bestellen bij de fabrikant Franssens Interieur in het Hasseltse Stevoort of bij mij via vereecke.inge[at]gmail.com.
Ze zijn ook te koop in Quartier Bricolé, Langestraat 50 in Brugge. Dit is een collectieve designwinkel uitgebaat door een tiental ontwerpers, die op initiatief van de vzw Tapis Plein samen met Design Vlaanderen en Artelier vzw geselecteerd werden in verschillende disciplines.

Wat is jouw visie op ontwerpen? Welke filosofie probeer je in je ontwerpen te verwerken?

Sommige ontwerpen ontstaan vanuit een kritische bedenking over bestaande voorwerpen. Als ik iets zie wat ik minder goed vind, dan begin ik vanzelf te ‘fantaseren’ hoe ik dat anders zou aanpakken, en die fantasie werk ik dan heel gedetailleerd uit tot een concreet ontwerp.
Ik wil ook altijd een stapje verder gaan dan alleen een mooie vorm ontwerpen, en streef naar objecten die fascineren. Ik hou ervan om meerdere mogelijkheden te geven om mijn ontwerp te gebruiken of op te stellen. Zo kan ik immers de gebruiker ook een actieve rol in het creatieve proces gunnen.

Waarom ben je gaan ontwerpen?

Ik beschouw ontwerpen als een zeer rationele vorm van fantaseren, en dat doe ik eigenlijk al heel mijn leven. Omdat de interactie tussen het rationele en het esthetische me boeide, ben ik architecte geworden. Maar in meubel- en productdesign kan ik me pas echt 100% creatief uitleven. Als architecte ben ik natuurlijk ook wel creatief bezig, maar het echte ontwerpen is daarin beperkt tot hooguit 15% van de job, de rest is grotendeels de organisatorische rompslomp die er nu eenmaal bijhoort. En ik moet natuurlijk ook rekening houden met beperkende stedenbouwkundige voorschriften, het budget en de smaak van mijn klant. Als meubelontwerper daarentegen ben ik mijn eigen opdrachtgever en kan ik 100% mijn eigen ding doen. Ik zie architectuur eerder als een job die ik graag doe, terwijl meubel- en produktdesign echt een passie is.

Wat wil je met je ontwerpen bereiken?

Voorlopig is het een boeiende, nieuwe uitdaging als aanvulling op mijn architectuurpraktijk. Ik ben benieuwd of ik van deze hobby ooit een volwaardige bron van inkomsten zou kunnen maken, maar ik wil wel met beide voeten op de grond blijven.
Ik merk dat mijn ludieke benadering vrij veel mediabelangstelling krijgt, maar ik besef anderzijds ook dat ik met dit genre ontwerpen niet de gemakkelijkste weg naar commercieel succes gekozen heb. Een conceptueel meubel als de Rubix is ook niet echt bedoeld voor massale productie, en ik blijf liever trouw aan mijn eigen ludieke stijl dan commerciële toegevingen te doen. Al hoop ik natuurlijk wel een aantal designwinkels te kunnen overtuigen.
Naast meubelen ontwerp ik ook andere kleinere voorwerpen, die beter geschikt zijn om op grote schaal te produceren. Het lijkt me een mooi compliment om mijn eigen ontwerpen in de winkels te zien staan. Maar het mooiste compliment is het enthousiasme van de kopers. Daar doe je het tenslotte voor.